Markttrend: sneller schakelen van backyard naar commerciële pluimveehouderij
Bij een groeiende koopkracht stijgt de vleesconsumptie, met kip als snelste groeier. Volgens Frank Hartmann is dát het moment voor opkomende regio’s om te investeren in de eigen pluimveesector.
In geïndustrialiseerde regio’s is er veel interesse voor vegetarisme maar we moeten beseffen dat dat niet het globale wereldbeeld is. De realiteit is dat de zuivel- en vleesconsumptie groeit met 2,1% en 1,9% per jaar; dat is 2 keer zo snel als de bevolkingsgroei. Tenminste, dat was de trend tot wereldwijd de pandemie uitbrak. Het zijn opkomende regio’s die de grootste groei veroorzaken in consumptie van dierlijke producten. Voor de lokale bevolking in die regio’s is het vaak een positieve evolutie. Het betekent dat hun de levenskwaliteit verbetert en dat hun inkomen voldoende groeit om een voedingspatroon met vlees en zuivel te hebben. We zien die evolutie vooral in Afrika en in bepaalde delen van Azië. In die regio’s staat de manier van vlees produceren voor een omschakeling.
In de economie is men het erover eens: de evolutie van de koopkracht per inwoner is bepalend voor de vleesconsumptie in een land. Met die kanttekening dat veel geïndustrialiseerde landen aan een verzadigingspunt gekomen zijn qua vleesconsumptie. Arme landen zullen wel nog veel aan koopkracht winnen en automatisch zal daar de vleesconsumptie toenemen.
De relatie tussen Bruto Binnenlands Product (BBP) per inwoner en
de consumptie van producten van dierlijke oorsprong – bron: The Economist
Daarom zien we nog altijd een stijgende trend in het aantal dieren. Op wereldvlak zal het aantal herkauwers nog toenemen: van 4,1 miljard (in 2015) naar 5,8 miljard (in 2050). Van pluimvee wordt een nog snellere groei verwacht. Deze verwachte groei is een grote uitdaging voor de landbouwsector omdat de beschikbare grond en grondstoffen niet ongelimiteerd zijn. We zullen dus op wereldvlak efficiënter aan landbouw moeten doen, en onder andere gewasopbrengsten en voederconversies optimaliseren.
De vleesconsumptie stijgt, maar waarom is het groeiaandeel van pluimvee zo groot? Wel, veel redenen: de lagere prijs speelt zeker een rol, het is makkelijk en snel klaar te maken, het vlees bevat weinig vet en veel proteïnen, kip scoort goed qua ecologische voetafdruk, de traditie om gevogelte te eten bestaat in de meeste religies, enz. Veel socioculturele factoren en milieutrends verklaren die groei en ze gelden zowel voor industriële als opkomende regio’s.
Een verrijkt voedingspatroon betekent dat opkomende regio’s zich moeten klaarmaken om aan die groeiende vraag te voldoen. Want louter afhangen van import, creëert weinig tewerkstelling en helpt de economie van een land niet vooruit. Het FAO verwacht dat het aantal kippen in Afrika zal verviervoudigen tegen 2050. Dat betekent 7 miljard kippen. Het houden van kippen in de ‘backyard’ zal de komende jaren evolueren naar intensievere pluimveeteelt om de bevolking van eten te voorzien. Dat betekent overschakelen van het geven van keukenresten naar commercieel voer. Veevoederfabrieken worden dus belangrijker.
Naarmate steden groeien en hun inwoners een inkomen hebben voor eten mét dierlijke eiwitten, wordt de toeleveringsketens belangrijker. Fokkerijen, broederijen, dierenartsen, transport, slachterijen, enz.; de hele toeleveringsketen zal opgezet moeten worden. Een sturende rol zit bij de overheid van een land omdat zij met subsidies nieuwe investeringen aanmoedigen. Door de pluimvee-know-how van de geïndustrialiseerde regio’s te gebruiken, zullen die landen ook veel sneller kunnen schakelen.
Landen waar die evolutie al in volle gang is, zijn Senegal en Nigeria in Afrika. Het aantal kippen in Senegal nam al enorm toe tussen 2000 en 2019: van 24 naar 60 miljoen. Om hun pluimveeinvesteringen veilig te stellen, moeten pluimveehouders er bijvoorbeeld systematisch vaccineren tegen pseudovogelpest en de ziekte van Gumboro. NMA Sanders in Dakar (Senegal) is een bloeiende pluimveeintegratie annex retailer, die elk jaar meer pluimveevoer produceert (122 000 ton in 2017 en 140 000 in 2018). In Nigeria is het aandeel mais voor veevoer al opgelopen tot 1,8 miljoen ton in 2015. Ze komen van een niveau van 300 000 ton in 2003. In bepaalde landen in Afrika is de transitie dus al volle gang. De toeleveringsketen organiseert er zich om klaar te zijn voor de stijgende vraag naar pluimveevlees.
Conclusie: het heft in handen nemen met moderne landbouwtechnologie
Samengevat is het duidelijk dat de opkomende markten de vleesproductie – en vooral dan de pluimveeproductie – opvoeren en overschakelen op commerciële landbouw. Dit is te wijten aan 3 belangrijke elementen.
- Het eerste is een teken van een betere levenskwaliteit met een hoger inkomen en een verandering in de socioculturele voorkeur voor voeding met meer vleesconsumptie.
- Het tweede element is de verwachte snelle demografische stijging van de bevolkingsgroei in opkomende markten.
- Het derde, eveneens demografische element, is een wereldwijde toename van de verstedelijking die naar schatting ongeveer 70 % zal bedragen tegen 2050.
De invoering van moderne landbouwtechnologie in de opkomende markten biedt voordelen op verschillende niveaus.
- Ten eerste biedt het een betere economische soevereiniteit aan deze regio's doordat ze minder afhankelijk zijn van invoer. De internationale handel is evenwichtiger en het ontstaan van hele toeleveringsketen creëert nieuwe tewerkstelling.
- Het tweede niveau is dat automatisering de efficiëntie van de productie verbetert. De gevolgen voor het milieu worden beperkt omdat men het gebruik van grondstoffen optimaliseert.
- Het derde niveau – dat tegenwoordig zeer relevant is en een mondiaal perspectief heeft – is bioveiligheid. Moderne en geautomatiseerde landbouw helpt de risico's op de verspreiding van dierziekten enorm te verminderen. Door een betere hygiëne beperkt men mogelijke besmettingen van buitenaf door ongedierte, rondtrekkende vogels en externe leveranciers.
Om deze redenen moeten de opkomende markten de moderne landbouwtechnologie blijven omarmen want ze zijn de belangrijkste katalysator om de groei in de consumptie van kipproducten te ondersteunen.
